2.14
Post interitum autem Tatii cum ad eum dominatus
omnis reccidisset, quamquam cum Tatio in regium consilium delegerat principes (qui appellati sunt
propter caritatem patres) populumque et suo et Tatii
nomine et Lucumonis, qui Romuli socius in Sabino
proelio occiderat, in tribus tris curiasque triginta discripserat (quas curias earum nominibus nuncupavit,
quae ex Sabinis virgines raptae postea fuerant oratrices pacis et foederis)—sed quamquam ea Tatio
sic erant discripta vivo, tamen eo interfecto
-- --
multo etiam magis Romulus patrum auctoritate consilioque regnavit.
ch. 9
2.15
Quo facto primum vidit iudicavitque idem, quod
Spartae Lycurgus paulo ante viderat, singulari imperio et potestate regia tum melius gubernari et regi
civitates, si esset optimi cuiusque ad illam vim dominationis adiuncta auctoritas. Itaque hoc consilio
et quasi senatu fultus et munitus et bella
cum finitimis felicissime multa gessit et, cum ipse
nihil ex praeda domum suam reportaret, locupletare
civis non destitit.
2.16 Tum, id quo retinemus hodie magna
cum salute rei publicae, auspiciis plurimum obsecutus
est Romulus. Nam et ipse, quod principium rei publicae fuit, urbem condidit auspicato et omnibus publicis
rebus instituendis, qui sibi essent in auspiciis, ex singulis tribubus singulos cooptavit augures et
habuit plebem in clientelas principum discriptam (quod
quantae fuerit utilitati, post videro) multaeque dictione
ovium et bovum (quod tum erat res in pecore et locorum possessionibus, ex quo pecuniosi et locupletes vocabantur), non vi et suppliciis coercebat.
ch. 10
